İki Kitap İki Sesle Usta Yazarların Söylenişleri

Wilhelm Genazino ve  Alejandro Zambra 

          

   Dün akşam Wilhelm Genazino'nun ''Aşk Aptallığı'' na başladım ve beni oldukça sardı sarmaladı konu ilk başlarda. Sabah uyandığımda da devam ettim ne varki günlük rutinimde  Genazino'ya devam etme fırsatı bulamadım. Spordayken okuyamazdım amma dinleme sayesinde  kitap aşkımı devama aldım. Ne varki Genazino o kadar yer etmiş ki hafızamda sanki Zambra'yı okurken Genazino'nun sıkıntıyla benim yanımda Zambra'yı okurken buldum! O yanımda oflayıp puflarken ben devam ettim Zambra'ya. Kitaba konsantre olmam biraz zaman aldı.Genazino beynimin içinde  Zambra'yı eleştirip dururken en sonunda Zambra'nın ''Ağaçların Özel Hayatı''na tam olarak konsantre olmayı başardım. İyi bir kitap yine çok samimi duru bir anlatım bence biraz kendi yaşamından da esinlenmiş.  Aslında insan kendi yaşamına geçmişine bir dönüp baktığında anlatılanlarla özleştirdiği hemen hemen benzer bazı olay ve düşünceleri bulunca yandaşlık buluyor yazarla. Fena değildi !

Bir gün sonra: Nihayet Genazino ile beraberiz evet dün akşam ve bu sabah okuyup bitirdim bu eseri . Başlarda biraz takıntılı birinin yazdıklarını okuyormuş gibi oldumsa  sonradan kitap konu beni içine çekti.Dur bakalım neler olacak derken buldum kendimi. 

Ellinin üzeri yaşlarda bir erkeğin yaşlanma sendromunun bütün şikayetleri huzursuzluğu huzuru sevgilileri yaşamı yaşama bakış açısını epey didikleyerek anlatması içerik olarak sıkıntılı tabii. İnsanda fazla söz ve kelimelerin cirit attığı bu hava zamanla göze batıyor yok artık dedirten cinsinden Ne varki hayatımızın verdiği o stresi boşluk anlamsızlık hissini devamlı sosyal medyada praktik yaşamda yakınlarımızda sevdiğimiz   insanlarda yada  sevmediğimiz insanlarda devamlı gördüğümüz ve artık sıkıntılı insanlardan uzak durmaya karar verdiğin anda işte böyle kitaplar pek o kadar istenesi olmuyor.Genazino ilk orta sayfalarına kadar dayanmaya başlasanda teranelerin yenilenmesi hiç yeni bir şeyin olmaması roman süresince yaptığı monologlar aman be yeter artık dedirten duruma getiriyor. Aslında iki yazarda yaşamlarında karanlıkları monologlarıyla fantazileriyle okuyucuya sunuyorlar. EEE derken buluyorum kendimi. Sonuç mutsuzluğun roman olarak anlatıldığı bir yazı. İkiside iyi yazarlar bilhassa Zambra herşeye rağmen biraz daha hayatı sevenlerden diyebilirim. Neyseki bitti!  Laylay lom içerik aramıyorum kesinlikle amma bir şeyler ifade etmeli yani başlangıç sonuç aynı kederli sızlanışlarla bitiyor.