Onca Yoksulluk Varken!

Yıllar önce derken yani beş on yıl öncesi okuduğum bu eseri tekrar okumamın nedeni dün akşam eserin filmini izlerken ne kadar beni sardığını hatırladım; evet biliyorum harika bir uyarlama olmuş film ama ben her zaman kitapların sadık yoldaşıyım bu yüzden kitabı tekrar okumak istedim.

Yazarın anlatım gücüne hayran olmamak elde değil oldukça dokunaklı bir anlatımın yanı sıra ; usta bir sanatkarın eserini oluştururken anlatımıyla içinizi titreten bir duygu kasırgasına giriyorsunuz.Burda yazarı ben hem ressam hem şair hemde müziğin en güzel notalarını birleştiren ve bir viyolenselle özenerek çalınan besteyi dinlerken görüyorum kendimi.Merak ve şaşkınlıkla yazarın anlattıklarını bütün benliğinizle hissederken bir an kendinizi orada Paris'te Madam Rosa'nın yoksul evindeki sıcak şefkat ve sevgiyle sarılmış buluyorsunuz.

Bu minicik romanda anlatılan her satır bahsi geçen her kişi insanı öyle kendine çekiyor ki elinizde olmadan bu yerleri bu insanları yakından tanırmış gibi hissediyorsunuz.

'' Bence, en iyi uyuyanlar dürüst olmayanlardır. Çünkü hiçbir şeyi takmazlar, oysa dürüst insanlar gözlerini kırpamazlar, her şeyi dert edinirler. Yoksa dürüst olmazlardı.''

''Teneke mahalleleri vardı benden önce, ama göze görünmesinler diye Fransa onları yıktırdı. Aubervilliers’de kömür sobalarıyla Senegallileri zehirledikleri bir yeri anlatıyordu Madam Rosa''diye anlatır yazar.

Burada da okuduğunuz gibi yıllar öncesinde ki gibi henüz göçmenlerin yaşama koşulları tam olarak düzelmiş de sayılmaz ve kitap bir çok konuya da değiniyor az da olsa.

Aslında bu daha çok Afrikalı Öksüz Momo ile Auswitch'den kurtulan Madam Rosa'nın hikayesi ama onların yanı sıra arkadaşları dostları da aynı şekilde onlarla iç içe hikayede yer alıyor. Hepsinin özel bir yeri var kısa da olsa.

Bazılarının annesi var bazıları ise terkedilmişler ; işte bu kader arkadaşlarına evinde ve kalbinde yer açan Madam Rosa o yumuşacık kalbinin verdiği sevgiyle çocuklara göz kulak olur ilgilenir bazen ödeme alır annelerden yada bazı yardımseverlerden; sokak kadınlarının çocukları deniliyor onlara , ama bana sanki sadece sahipsiz çocuklar yada kimsesizler diye adlandırılsalar daha yeterli geliyor.

Mutlaka okuyun diyeceğim kitaplardan.

Bu arada yazarla da ilgili bir şeyler yazmak istiyorum. Yazarımızın asıl ismi Roman Kacev olmasına rağmen takma ad olarak Emile Ajar'ı kullanmıştır önceleri eserlerinde. Doğum günü benim gibi 8 Mayıs olan Emile Ajar 1914 de Vilna'da (Litvanya) doğan yazarımız 2 Aralık 1980 de Paris'de yaşamına son vermiştir. Çok sevdiği eski eşi Jean Seberg'i 1979 da kaybetmesinin ardından yaşamaya fazla dayanamamıştır. Ödüllü yazarımız yönetmenlik senarist olarak çalışmış ve II.Dünya savaşı esnasında Özgür Fransız Kuvvetlerine dahil olarak savaş pilotu ve daha sonra da sivil yaşamda diplomat olarak görev yapmıştır.

Burası Madam Rosa'nın Mimoza
ağaçlarının sarı güzelliği ve güzel kokularıyla kuşatılmış bahçelerinin özgür çocukluğunun geçtiği yerden bir anımsama